Ora et Labora

Zegt de buurvrouw: “In Italië moet je niet wandelen want dan kom je nergens….” Daarna deed ze toch maar weer een poging om een wandeltochtje te maken en…. ja hoor ze kwam nergens. Oftewel ze moest dezelfde weg weer terug om in de bewoonde wereld te komen. Ook wij gingen vrolijk op pad. Het eerste stuk ging prima en volgens ons waren we al halverwege, maar toen kwam die drie-splitsing zonder een aanduiding van de route en daarna kwam  nog twee keer zo'n splitsing. Hoe groot is dan de kans dat je het goede pad volgt? Statistisch gezien heb je een kans de juiste weg te volgen maar volgens Murphy pak je direct al de verkeerde weg en dat was de route waar vreselijke grote en hysterische honden tegen een hek van betonijzer stonden te springen en te dreigen. Dit waren honden die ingezet worden voor de jacht op everzwijnen en waar je beter niets mee te maken kon hebben. Na diverse olijf- en wijngaarden doorkruist te hebben, op handen en voeten onder prikkeldraad en hekken gekropen te zijn, besloten we toch maar weer dezelfde weg terug te nemen. Enfin, ons tochtje waar twee uurtjes wandelen voor stond, duurde zo’n vijf uur.

Later die week liepen we een gezellig rondje om een groot klooster….. Ook hier trapten we weer in de val. In Italië zijn vele wandelpaden echter bij  diverse paden staan geen wegaanduidingen. Desondanks is het lopen in het Toscaanse land en een zonnetje aan de hemel een aangenaam gebeuren.

Dat klooster trouwens was erg interessant. Het interieur was schitterend. De gangen waren rijk beschilderd met fresco’s over het leven van Sint  Bernardo Tolemei. Deze Sint Bernardo was de stichter van dit klooster (Monte Olivieta). Hoewel deze Sint Bernardo niet geheel onbekend schijnt te zijn heeft Italië vele heiligen waar wij nooit van gehoord hebben.

Neem nou Pater Pio, die door Pius de twaalfde heilig verklaard is en die door Johannes de drieëntwintigste een bedrieger genoemd werd. Pater Pio kon op twee plaatsen tegelijk zijn en had stigmata (gaten) in zijn handen. Kinderen beweerden destijds dat zij stiekem in zijn kamer geweest waren en er scherpe spijkers gevonden hadden….

Pater Pio kon ook vele uren achter elkaar de biecht afnemen. Volgens mij is de biecht een vorm van facebook uit die tijd; lekker de hele dag naar allerlei verhalen en zogenaamde zonden zitten te luisteren. In veel Italiaanse kerken wordt Pater Pio geëerd. Wij zouden hem misschien wel Pater Pias genoemd hebben.

Italië is een erg godsdienstig land en er is in het verleden veel tijd, geld en moeite besteed aan het inrichten van godshuizen en abdijen. Vele gelovigen vinden dat leven lijden is en dat de beloning van al dat lijden in het hiernamaals ligt. Dit lijden is daarom in alle kerken, kapellen en kloosters uitgebreid verbeeld. Voor kloosterlingen geldt dat zij veel moeten bidden en daarbij hard werken. Ora et Labora.