Av Allt

Zijn vader was dominee en heette Nils Ingemarsson. Hij woonde met zijn vrouw in het gehucht Råshult. Voor de inschrijving op de universiteit had hij een echte achternaam nodig. De achternaam van zijn vader was een patroniem (zoon van Ingemar).

Voor zijn ouderlijk huis stond een mooie lindeboom en hij vond het mooi zijn achternaam aan die boom te ontlenen. In het Nederlands vertaald zou zijn naam dan Karel van der Linde luiden. Wij waren al fietsend in het plaatsje Råshult aangekomen en zaten heerlijk in het zonnetje voor zijn geboortehuis op een bankje een broodje te eten om vervolgens een wandeling maken door het prachtige park dat naast zijn huis lag. In de omgeving stonden vroeger meerdere huizen en zelfs was er een stuk verderop een papierfabriek, een leerlooierij en ijzergieterij. Heden ten dage is het allemaal overwoekerd  en vormt het een onderdeel van een mooi natuurgebied. Overigens kwamen wij geheel toevallig in Råshult. Wij hadden nooit eerder van dit gehucht gehoord en wisten dus echt niet dat Carl Lineus hier geboren was, de grondlegger van de Botanische Nomenclatuur. Hij had destijds zijn naam gelatiniseerd (omgezet in Latijn). Dan te bedenken dat wij voor zijn huis gewoon aan een broodje hebben zitten knagen.   

Zo kun je onverwachts op plaatsen komen die leuke verassingen in petto hebben. Zoals ook ons bezoek aan het Bosjökloster (klooster/kasteel) Daar liepen we gezellig tussen de alpaca’s en pony’s te wandelen toen we niet om de  oudste enorme boom van heel Zweden heen konden. Deze boom is zeker duizend jaar oud en  stamt uit de tijd dat ene Anund Jacob koning van Zweden was.  In hetzelfde park stonden meerdere van deze reuzeneiken die dus ook al honderden jaren oud zijn.

Een andere verassing die we al fietsend tegenkwamen was de dikste tuinmuur ter wereld. Toen Zweden in de negentiende eeuw (1860) erg arm was en de mensen weinig te eten hadden was er een boer, Magnus Heurlin, die wel voedselvoorraden genoeg had en dit aan arme arbeiders gaf. Echter, als tegenprestatie, liet hij alle keien van de landerijen uit de omgeving halen en hier werd een muur (stonmur) van aangelegd. Keien liggen hier overal en het verhaal gaat dat er onder iedere kei nog een kei ligt. Hierdoor ontstond de dikste muur ter wereld.

Een minder leuke omstandigheid was dat een van onze fietsen er geen zin meer in had en weigerde z’n elektrische motor in beweging te zetten. De fietsenreparateur vertelde ons dat  waarschijnlijk de display vervangen moest worden maar die had hij helaas niet in zijn magazijn.  Het bestellen en vervangen van zo’n display zou voor ons hier in Zweden te veel voeten in de aarde hebben en als gevolg daarvan besloten we de komende uitstapjes verder te voet te doen.

(Nog even geheel iets anders: Mocht je de foto's beter willen bekijken dien je er op te "klikken" met je muis.)