To Be or not to Be

We kampeerden op de camping in het dorpje Råå onder de rook van de stad Helsingborg. Vanuit Helsingborg vaar je met de veerboot in 20 minuten naar Denemarken, een afstandje van 4 km. Natuurlijk wilden daarheen omdat we vanuit Helsingborg aan de overkant het indrukwekkende kasteel Kronborg zagen liggen. Dit kasteel vormde de locatie waar William Shakespeare’s Hamlet (geschreven in 1600) zich afspeelde. Het kasteel wordt in het toneelstuk echter “ Elsinore” genoemd. Jaarlijks wordt nog steeds dit toneelstuk op het kasteel vertolkt. Hamlets vader, de koning van Denemarken, wordt vermoord door diens broer Claudius. Deze eist daarna de troon op en wordt zelf koning. Bovendien trouwt Claudius met de weduwe van zijn eigen broer waardoor hij de stiefvader van Hamlet werd. De geest van zijn vader waarde op het kasteel rond en vertelde Hamlet dat zijn oom zijn vader had vermoord, Hamlet bleef echter twijfelen wat nu echt de waarheid was. En natuurlijk wilden wij die geest die op het kasteel rondwaart ook  ervaren. We  kregen een hele mooie rondleiding waarbij alleen de ‘waargebeurde’ geschiedenis van het slot aan bod kwam. Over Hamlet was een zaaltje ingericht met foto’s van acteurs die het toneelspel hebben opgevoerd. Maar helaas, van de geest was geen spoor te vinden. Dus “not to Be”. Als afsluiting van het bezoek bezochten we de catacomben van Kronborg. Een enorm stelsel van donkere hoekjes, gangen en ruimtes. Heel bijzonder om daar rond te lopen. Het kasteel  was  zeker de oversteek  naar Denemarken meer dan waard.

Ook bezochten we het park en paleis Sofiero, in het noorden van Helsingborg. Het park heeft de grootste collectie rhododendrons van Noord-Europa. In het park staan zo’n 10.000 struiken bestaande uit 300 verschillende soorten. Het park werd in 2010  uitgeroepen tot het mooiste park van Europa. Wij vonden het een meer dan prachtig park en hebben daar de hele dag rondgedwaald.

Het gastronomische restaurant van het paleis konden we niet overslaan en dus was dit voor ons een goede aanleiding om de lunch hier te gebruiken. Dit was echt een locatie “to Be”. We kozen elk een lekker gerecht uit en toen dit opgediend was ging m’n telefoon…. Het servet dat op mijn schoot lag gooide ik in een reflex op tafel en snelde met de telefoon naar buiten, me niet bewust zijnde dat dit dikke papieren servet op een waxinelichtje viel en spontaan begon te branden. Terwijl Jos aan tafel met handen en voeten het vuur aan het blussen was stond ik rustig buiten te telefoneren. Terugkomend mocht ik de zwarte handen, het verbrande servet en het bevlekte tafelkleed aanschouwen. Dit was een typisch gevalletje van “not to Be.”