Kamperikelen

Als je op pad bent, vraag je je wel eens af wie al die mensen zijn die ook zo vroeg in het jaar Europa afstruinen. Ook ben je benieuwd naar die Nederlander in het voorseizoen.Zijn ze als wij? Hebben ze dezelfde drang om ‘dingen’ te ontdekken en te zien? Wat doen ze en wie zijn ze? Wat willen ze en wat willen ze niet. Kortom we hebben best wel rondgekeken naar wat en wie er bij ons langs trok. Een tent zoals wij hebben kom je sowieso niet tegen. Mogelijk komen die pas later in het seizoen als het weer wat beter is. We hebben meegemaakt dat het tentdoek op een keer stijf bevroren was… De elektrische deken heeft ons gelukkig in leven gehouden….. De vroeg-kampeerder (nou, kampeerder….) heeft een grote camper waarbij wij ons afvragen of je hiervoor misschien een bus-rijbewijs nodig hebt, TV aan boord, auto of bromfiets op een standaard of aanhanger en  alle luxe die je je maar wensen kunt. Daarbij is deze vroeg-kampeerder zeer waarschijnlijk met pensioen (zoals wij), wat steviger gebouwd (in ieder geval dikker dan wij zijn)…. en gekleed in een half lange of half korte broek met een T-shirt aan dat aan de voorkant net iets te kort is. Zijn vrouw heeft de peervorm ruim overschreden en loopt op felgekleurde crocks.  Het communiceren met deze kampeerder is een éénrichting verhaal; na twintig minuten weet je alles van de kampeerder; waar hij vandaan komt, hoe hij woont, wat hij gedaan heeft, hoeveel kinderen hij heeft, wat deze kinderen doen, hoe goed ze zijn, waar hij naar toe gaat, welke ziektes hij en zijn vrouw gehad hebben, wat hij nog van plan is enzovoort, enzovoort. Helaas interesseert het hem geen enkele moer wat jou nou beweegt. Z’n eigen verhaal zal hij nog vele malen aan anderen blijven doorgeven. Ach, je praat wel eens met iemand……

Van het thuisfront kregen we het akelige bericht dat ons moeder/schoonmoeder van bijna 94 jaar thuis was gevallen en heel ongelukkig op haar linker schouder  terecht was gekomen waardoor opname in het ziekenhuis noodzakelijk was. Omdat zij bij een eerder ongeval haar rechter schouder al eens ernstig geblesseerd had is zij behoorlijk afhankelijk van hulp.  Zij is nu  overgeplaatst naar een verzorgingshuis. Heel vervelend als zoiets gebeurd wanneer je niet in de buurt bent en dus niet zomaar even op bezoek kunt. Maar gelukkig staan broers/zussen/zwagers en schoonzussen ons moeder met van alles bij. En gelukkig kunnen we via internet, brieven  en telefoneren op de hoogte blijven.

Op 23 april hebben we Sanne, Steven en onze kleinkinderen Sem en Kai van vliegveld Lissabon opgehaald om met elkaar in een huisje in Cascais, onder de rook van Lissabon, te bivakkeren. Vorig jaar juli waren we ook al in Lissabon/Cascais, dus we wisten een beetje welke plekjes je gezien moet hebben. We zijn dus weer op plaatsen geweest waarvan wij wisten dat ze zeker de moeite waard zijn:

* door de prachtige duinen van Cascais, over de houten vlonders, naar het zeer populaire surfstrand

* met de trein naar Lissabon, de hop on/hop off bus genomen (geen aanrader die bus) om  een klein beetje een indruk van de stad te krijgen

* naar Sintra met de auto, maar eerst langs Cabo da Roca (meest westelijke punt van het Europese deel van Portugal) om vervolgens het indrukwekkende Paláci da Pena te bezoeken met daarbij een wandeling door zijn prachtige tuinen

* het leuke plaatsje Cascais bezocht en op de weg daarheen langs de indrukwekkend Boca de Inferno om ons staan te vergapen aan de golven die op de rotsen beuken

Vervolgens zijn we met elkaar naar de Algarve gereden, alwaar op Camping  Turiscampo, in  het plaatsje Luz, Sanne en Steven, Sem en Kai een bungalowtje hadden, dat misschien een beetje decadent was. Er was namelijk een jacuzzi voor dit type huisjes, waarvan er slechts  twaalf waren. Het zwembad was best nog wel koud, dus de jacuzzi was heerlijk voor de boys. Wij genoten ook van dit badje.

Gisteren, 4 mei zijn ze weer naar huis gevlogen en ze hebben meteen maar het mooie weer mee teruggenomen naar Nederland. Vandaag zijn wij met onweer en regen aangekomen op een zeer lieflijke camping, ver van de weg en midden in de natuur. We moesten, om bij de camping te komen,  wel even een behoorlijke blubberig pad van 5 km lang over.  Deze camping ligt nabij de ‘wereldstad’ Sao Marcos da Serra. Echt een prachtige locatie die door een Nederlands paar wordt beheerd.